‏تعیین مکان خطا با استفاده از مکانیابی بهینه نمایانگرهای خطا در شبکه های توزیع

شبکه توزیع ارتباط میان شبکه بزرگ انتقال برق با مصرف کننده ها را فراهم می سازد. اکثر زمان های برون رفتی که مشترکین تجربه می کنند، به دلیل وقوع خطا بر روی سیستم توزیع ولتاژ متوسط می باشد. سیستم های برق در پنجاه سال گذشته به سرعت رشد کرده است. این امر موجب افزایش تعداد خطوط و طول کل آن ها شده است. این خطوط خطاهایی را تجربه می کنند که توسط طوفان، رعد و برق، برف، باران، خرابی عایق و اتصال کوتاه ناشی از پرندگان و سایر اجسام خارجی ایجاد می شود. در اغلب موارد، خطاهای الکتریکی خود را به صورت آسیب های مکانیکی نشان می دهند که باید قبل از بازگشت خط به شبکه تعمیر شود. بازیابی خط می تواند به سرعت انجام شود، اگر محل خطا شناخته شده باشد و یا بتوان با دقت معقول آن را تخمین زد. موضوع مکان یابی خطا به طور قابل ملاحظه ای برای مهندسان برق قدرت و محققان جذاب بوده است. بسیاری از تحقیقات انجام شده تا اوایل قرن بیستم، باهدف پیدا کردن مکان خطا در خطوط انتقال می باشد. این امر عمدتاً به این دلیل است که تأثیر خطاهای خط انتقال در سیستم های قدرت و زمان مورد نیاز برای بررسی فیزیکی خطوط بسیار بیشتر از خطاهای سیستم های فوق توزیع و توزیع می باشد. ولی به مرور زمان خطاهای سیستم توزیع نیز بیشتر مورد توجه قرار گرفت که دلیل آن حضور در محیط تجدید ساختار یافته و رقابت شرکت ها برای افزایش دسترسی مصرف کننده به انرژی می باشد. نمایانگر های خطا می توانند در طول فیدر قرار بگیرند و عدم قطعیت در مورد مکان خطا را کاهش داده و یا از بین ببرند. در این پایان نامه روشی برای قرارگیری بهینه این تجهیزات در سیستم توزیع پیشنهادشده است؛ برای این منظور سه تابع هدف تعریف شده تا بتوان نمایانگرهای خطا را در مکان مناسب قرارداد. الگوریتم های بهینه سازی ازدحام ذرات و جهش قورباغه به هم آمیخته برای بهینه کردن توابع هدف مورد استفاده قرارگرفته اند. توابع هدف روی دو سیستم 34 و 123 باس تست شده و نتایج بررسی شده است.